آیا پلی آلومینیوم کلراید که برای تصفیه آب استفاده می شود، دارای خطر آلایندگی است؟

بررسی اثر پلی آلومینیوم کلراید در لخته سازی و انعقاد ذرات جامد معلق آب

در طول فرآیند انعقاد ذرات معلق آب که غیر قابل ته نشینی هستند و در اصطلاح، کلوئید نامیده می شوند، عامل کدورت آب محسوب شده و در اثر موادی مانند پلی آلومینیوم کلراید به یکدیگر می چسبند و ذرات درشت با قابلیت ته نشینی را تشکیل می دهند. علاوه بر پلی آلومینیوم کلراید، کلرید آهن و نمک های آلومینیوم، در فرآیند لخته سازی نیز استفاده می شود.

فرآیند انعقاد شامل دو مرحله است؛ مرحله اول، استفاده از مواد منعقد کننده مانند پلی آلومینیوم کلراید و مرحله دوم، استفاده از کمک منعقد کننده برای افزایش دانسیته ذرات و کمک به ته نشینی سریع تر آن ها است. پلی آلومینیوم کلراید، یک منعقد کننده معدنی است که از سال 1980 تا اکنون در صنایع تصفیه آب و فاضلاب از آن استفاده می شود.

پلی آلومینیوم کلراید در فرآیند لخته سازی مزایای زیادی دارد؛ محدوده PH گسترده، حساسیت کمتر به درجه حرارت، اثرات آلومینیوم باقی مانده کمتر، کاهش لجن تولیدی و سهولت در آبگیری لجن، مهم ترین مزیت های استفاده از این ماده می باشند.

مکانیسم عملکرد ترکیب پلی آلومینیوم کلراید برای انعقاد و لخته سازی به این صورت است که این نمک معدنی، هیدرولیز می شود و زنجیره های بلند پلی هیدروکسید تشکیل می دهد؛ این زنجیره ها می توانند بار منفی موجود بر روی سطح ذرات کلوئیدی را خنثی کرده و موجب ته نشینی آن ها شوند. میزان استفاده از پلی آلومینیوم کلراید در آب های مختلف بستگی به میزان کدورت آن ها دارد. این نمک برای آب های بسیار کدر یا با کدورت متوسط، بسیار مناسب است.

آیا عامل منعقد کننده پلی آلومینیوم کلراید، مقادیری از فلز آلومینیوم را وارد آب می کند؟

غلظت آلومینیوم در آب های طبیعی به عوامل فیزیکی، شیمیایی و نوع کانی منشأ آن دارد. معمولاً غلظت آن در آب های با میزان PH طبیعی، چیزی در حدود 05/0 تا 001/0 میلی گرم در لیتر است. اگر آب دارای خاصیت نسبتاً اسیدی باشد، مقدار آلومینیوم آب در حدود 5/0 تا 1 میلی گرم در لیتر خواهد بود. طبق گزارش هایی که در مورد آب های به شدت اسیدی به ثبت رسیده است، غلظت این عنصر در این حالت به بیش از 90 میلی گرم در هر لیتر می رسد.

اگر آلومینیوم با مقادیر بیش از حد مجاز در آب آشامیدنی شبکه شهری یافت شود، عوارضی نظیر تهوع، زخم دهان، ضایعات پوستی و ... را در پی خواهد داشت. جذب این عنصر در بدن انسان می تواند منجر به پوکی استخوان و نارسایی کلیوی شود. با توجه به موارد فوق، چنانچه هنگام استفاده از پلی آلومینیوم کلراید در تصفیه خانه ها، مقادیر استاندارد این ماده استفاده نشود، فلز آلومینیوم می تواند وارد آب شود و آن را آلوده کند.

عواملی مانند استفاده از مقادیر بسیار زیاد پلی آلومینیوم کلراید، سرعت مناسب همزن ها برای تشکیل لخته، کارایی فیلتراسیون و مخلوط کردن مناسب این ماده در زمان استفاده می توانند در باقی ماندن آلومینیوم در آب تصفیه شده نقش داشته باشند. با رعایت اصول بهداشتی در استفاده از این ترکیب، قطعاً از ورود مقادیر غیر مجاز آن به آب آشامیدنی جلوگیری خواهد شد.